یادداشت از حمزه نجاتی دوران زندگی حضرت امام رضا (ع) دوران شکوفایی علمی و تداخل فرهنگی بود . این تداخل فرهنگی و  باز شدن فضای علمی باعث پیدایش افکار و عقائد انحرافی و مشرب های فکری گوناگون کلامی و فلسفی شد به حدی که این فضا به یک تهدید جدی علیه فرهنگ اسلامی مبدل شد. این وضعیت تقریبا شبیه وضعیتی است که امروز، اسلام ناب با آن در ابعاد گوناگون علمی و فرهنگی مواجه است. تکامل عقلی در کنار پیشرفت تکنولوژی، موجب تداخل و نفوذ فرهنگی و ایجاد مکاتب معرفتی و فلسفی جدید برای مدیریت این عصر شده است.    سیره حضرت(ع) نکات درس آموزی برای ما دارد . امام رضا (ع) هر چند مجبور به هجرت شد اما از فرصت این هجرت نهایت بهره برداری را نمودند و تهدید ناشی از حضور در پایتخت و همجواری با خلیفه را به فرصت تبدیل کردند .  همچنین استفاده از راهکار تبلیغ و ابلاغ نظری و عملی در مسیر این هجرت ناخواسته ،یکی دیگر از درس های آموزنده برای متصدیان فرهنگی است . ایشان در طول زندگی شریفشان بویژه در مدت سه سال دوران حضور در خراسان در مناظرات رودررو با بزرگان مکاتب فکری و علمی شرکت می کردند و ضمن تشریح و تبین معارف اهل بیت (ع) بی بنیادی معارف و عقاید انحرافی را آشکار می ساختند . فرهنگ مناظره عالمانه و نه اغواگرانه امروز حلقه مفقوده تریبون های فرهنگی ،علمی و حتی سیاسی و اجتماعی است .امام در سیره خویش همواره  به موضوع شعر به عنوان رسانه معتبرآن عصر توجه داشتند و تشویق و حمایت های ایشان از دعبل خزاعی  شاعر بلند آوزه اهل بیت(ع) نشان از توجه ایشان به این موضوع است . لذا استفاده از ظرفیت رسانه هر عصر به عنوان یک عامل توفیق در جهاد فرهنگی می تواند  مورد توجه فعالان عرصه فرهنگی باشد . امروز با توسل به سیره عملی  ائمه هدی(ع) بسیاری از موانع فرهنگی را می توان  از پیش رو برداشت . به شرط آنکه به جای حلوا حلوا  کردن نظریات غربی سیره ائمه(ع) را تئوری پردازی و عملیاتی کنیم.