آیا با بیعت امام حسین(ع)، اسلام نابود می شد؟ نکته؛  امام حسين(ع) پس از ورود به مكه نامه اي به سران قبايل بصره فرستاد و طي آن پس از اشاره به دوران خلفاي گذشته كه در آن پيشوايان راستين اسلام را از صحنه ي سياست و مديريت كنار گذاشتند، و اين پيشوايان براي جلوگيري از اختلاف و تفرقه و به خاطر مصالح عالي اسلام اين وضع را تحمل كردند، چنين نوشت: «... اينك پيك خود را با اين نامه به سوي شما مي فرستم. شما را به كتاب خدا و سنت پيامبر دعوت مي كنم، زيرا در شرائطي قرار گرفته ايم كه سنت پيامبر به كلي از بين رفته و بدعت ها زنده شده است. اگر سخن مرا بشنويد، شما را به راه راست هدايت خواهم كرد. درود و رحمت و بركات خدا بر شما باد!»(1) متن امام حسين(ع) به روشني مي دانست كه معاويه و يزيد درصدد نابودي حقيقت اسلام و زوال رسالت پيامبر اسلام(ص) بر آمده اند. معاويه و يزيد اعتقادي به اسلام نداشتند. معاويه حتي نسبت به زنده ماندن نام پيامبر(ص) ناخشنود و مسئله دار بود. مطرف پسر مغيره بن شعبه مي گويد: با پدرم به نزد معاويه رفتيم. ديدم پدرم بسيار غمگين است. گفتم: چه شده است؟ گفت از نزد پليدترين انسان ها مي آيم. به معاويه گفتم: حالا كه حكومتت تحكيم پيدا كرده است و سن و سالت هم بالا رفته است. بني هاشم را هم درياب. به آنان صله رحم كن تا نامت به نيكي بماند. گفت: هيهات! هيهات كه نامم بماند. ابوبكر سال ها خليفه بود و رفت. عمر خليفه بود و رفت. اما براي محمد(ص) هر روز پنج بار فرياد مي زنند كه : اشهد ان محمّداً رسول الله كدام ياد من باقي بماند؟(2)  مسعودي در مروج الذهب نقل مي كند كه معاويه گفت: بعد از آن كه نام خلفاي سه گانه بميرد و نام محمد زنده بماند چه عمل باقي خواهد ماند؟ مگر اين كه نام محمد(ص) نيز دفن شود و از بين برود (3)  اگر معاويه ای که حداقل در ظاهر و فریب، ظواهر اسلام را حفظ می کرد، بر انداختن نام و ياد پيامبر(ص) و رسالت او و اهل بيت او با برنامه و پيچيدگي خاصی اصرار مي داشت، يزيد مسیحی زاده و مسیحی زیسته ديگر پروايي نداشت او اساساً تربيت اسلامي نداشت. به هر حال با همه دسيسه ها و ترفند هايي كه معاويه داشت امام حسين(ع) نسبت به پيمان صلح متعهد و پاي بند بود. اين نكته را در نامه اي به صراحت به معاويه نوشته بود که پناه بر خداوند مي برم كه پيماني را كه برادرم بسته است نقض كنم. البته امام حسين(ع) در نامه مفصلي كه بعداً به معاويه نوشت و به شهادت حجربن عدي و عمرو بن حمق اشاره كرد. نامه پر صلابت دردمندانه اي كه آينه زمانه و شرايط زمانه ي امام حسين(ع) است. در آن نامه امام حسين(ع) اشاره كرد: گمان نمي كنم در برابر خداوند براي ترك جهاد با تو- معاويه- عذري داشته باشم. و هيچ فتنه اي را نيز بزرگتر از حكومت تو بر اين امت نمي دانم. نتیجه؛ از شما دوستان عزیز می پرسم چه نتیجه ای می گیرید؛ شرایط حاصل شده، فرآیند کدام عملکرد، از سوی چه گروه ها ، جریان ها و یا احزاب و نخبگانی در جامعه اسلامی بوده است؟ لطفا مقصر یا مقصران اصلی این واقعه را معرفی نمایید.... [1] . لوط بن یحیی بن سعید بن مخنف ازدی، ابومخنف، مقتل الحسين، تهران، اعلمی، ص86 . [2] . ابن ابي الحديد، همان، ج 5، 129-130. [3] . علی بن حسین بن علی مسعودي، همان، ج3، ص454. پژوهشگر: وحید متشکر انتهای پیام/14