معصومان كه در كنار سفرهٴ قرآن تربيت شده‏اند، سخن آخِر را مي‏زنند؛ چنان‏كه قرآن كريم سخن همهٴ انبياي الهي و كتاب‏هاي آنان را تصديق مي‏كند، ولي بر آن‏ها مهيمن و مصيطر است.توضيح آن‏كه پرورش‏يافتهٴ دامان قرآن كريم، در عين حال كه روش و سيرهٴ اولياي گذشته را تصديق مي‏كند، بر آن‏ها مهيمن است و سخن فائق از آنِ اوست؛ يعني اگر در امت‏هاي پيشين انبيايي بوده است، آورندهٴ قرآن سيّد و خاتم آنان است و اگر در گذشته خلفاي الهي بوده‏اند، خليفهٴ پيامبر خاتم (صلي الله عليه و آله و سلم) كه در مهد قرآن است، سيّد و سالار خلفاست.اگر در امت‏هاي پيشين، كساني به مقام ولايت باريافته‏اند يا كساني به مقام شامخ امامت رسيده‏اند، اهل بيت (عليهم‏السلام) سيّد اوليا و خاتم ائمه‏اند. ايشان، امام امت و امام ائمهٴ پيشين هستند، و نيز خليفه، ولي و شهيد اعمال ما و خليفه، ولي و شهيد خلفا و اوليا و شاهدان الهي پيشين هستند؛ ﴿فكيف إذا جئنا من كل أُمة بشهيد و جئنا بك علي هؤلاء شهيداً﴾(1).اكنون روشن مي‏شود كه اگر كسي در اين مكتب، شربت شهادت بنوشد، خاتم و سيّد شهداي پيشين است. بنابراين، معناي «سيدالشهدا» فقط بزرگِ شهداي كربلا نيست؛ زيرا اين مقام براي امام حسين (عليه‏السلام) بسيار كوچك است؛ بلكه آن حضرت (عليه‏السلام) سيّد و بزرگ همهٴ انبيا و خلفايي است كه در گذشته به شهادت رسيده‏اند و نيز سيد همهٴ شهيدان غيرمعصوم گذشته و آينده است؛ چنان‏كه حضرت زهراء (سلام الله عليها) سيدهٴ زنان گذشته و آينده است.از رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) نقل شده: حضرت امام حسين (عليه‏السلام) و برادر گرامي او، امام حسن (عليه‏السلام) بزرگ جوانان بهشت هستند؛ «الحسن و الحسين سيّدا شباب أهل الجنّة»(2). همهٴ انبيا، اوليا، صالحان، صديقان و شهيدان در بهشت جوان هستند نه پير، و اين دو امام هُمام (عليهماالسلام) بزرگِ آنان هستند. اين روايت نشان مي‏دهد كه امام حسين (عليه‏السلام) سيّد و بزرگ همهٴ شهيدان عالم است و اين مقام به بركت همراهي ايشان با حقيقت قرآن كريم است كه مهيمن بر ديگر كتاب‏هاي آسماني است؛ يعني:1. حقيقت عترت همتاي حقيقت قرآن است.2. حقيقت قرآن، گذشته از تصديقِ صحايف سابق، مهيمن بر آن‏هاست.3. هر پيامبري همتاي كتاب آسماني خويش است.4. وقتي قرآن بر كتاب‏هاي وحياني سلف مهيمن است، عترت نيز كه همتاي قرآن كريم است، مهيمن بر رجال بزرگ الهي گذشته است.[1] ـ سورهٴ نساء، آيهٴ 41.2. بحارالأنوار، ج 22، ص 502.شکوفايي عقل در نهضت حسيني ، ص 205-207