به گزارش خبرنگار طاووس بهشت؛چند وقت پیش دبیرشیمی درکلاس درس از مزایای دریاچه نمک آران و بیدگل میگفت و درحالی که با شور و حرارت از مشابهت دریاچه نمک ما با یکی از دریاچه های جهان و نحوه بهره برداری اقتصادی از کانی های استحصال شده آن از قبیل پتاسیم، منیزیم، سدیم و... می گفت با خودم گفتم  این حرفها گنده گویی است.حرف های او مرا قلقلک داد تا بیشتر راجع به این موضوع تحقیق کنم. چرا که من عاشق شیمی هستم.یافته های ناقصم در این مدت مرا به تعجب واداشت چرا که فهمیدم ما به سادگی از کنار این نعمت خدادادی عبور می‌کنیم و تنها لذت و بهره زندگی ما از نمک، طعم دار کردن خیار سبزهای تابستان لتحر است و از مزایای اقتصادی، صنعتی،درمانی،توریستی و.. دریاچه نمک هیچ بهره ای نمی‌بریم.تعجب دیگرم از نحوه مواجهه معلمان ومهندسان شیمی شهر بود زیرا با آنکه این همه آگاهی در خصوص این ماده استراتژیک دارند چرا همت نمی‌کنند و یک شرکت دانش بنیان برای تحقیق و‌ پژوهش بیشتر تاسیس نمی‌کنند.یا آنکه  چرا صاحبان صنایع به جای سرمایه گذاری در حوزه فرش و فولاد به سراغ این نعمت سهل الوصول نمی روند و صدها چرای دیگر
در روز های گذشته در رسانه ها خواندم که مسئولین شهر همت کرده اند و دبیرخانه جشنواره نمک را تاسیس کرده اند. برای من دوست دار علم شیمی خبر بسیار خوبی بود و در دلم به این ابتکار آفرین گفتم. هرچند ما ایرانی ها استاد ضایع کردن اخبار حال خوب کن  هستیم و بلافاصله بعد از این خبر خوب خبر کانال کشی غیر قانونی یک شرکت در دریاچه  نمک منتشر شد. درست است که من شیمی را دوست دارم اما محیط زیست و حیات هدیه خدا را بیشتر دوست دارم  و از افرادی که سود و  جیبشان را بر حفظ محیط زیست ارجح می‌دانند بیزارم.  امیدوارم خبر جشنواره  نیز  فقط نمایش نباشد و از دل این رويداد خبرهای خوشی در حوزه علم و فناوری و اقتصاد مرتبط با نمک بیرون بیاید.  اگر هم خبری نشد ملالی نیست. خود من روزی مهندس شیمی خواهم شد و بالاخره با نمک شهر، زندگی ها را نمکین خواهم کرد.

خبرنگار:تحریریه طاووس بهشت

انتهای پیام/محدثه سادات شمسی - محمد رضا رحمتی آرانی